Door
Jeanne d’Arc op de brandstapel in Rouen (door Anton Hermann Stilke (1803-1860) die een fameuze reeks scenes uit het leven van Jeanne schilderde).
We moeten kijken naar het verslag van de dood van Jeanne d’Arc, dat het hoogtepunt van haar heldenmoed is: Op 30 mei 1431, de vooravond van Corpus Christi, werd Jeanne meegenomen naar het oude marktplein in Rouen. Ze bonden haar vast aan de bovenkant van de houtstapel waar het vuur zou worden aangestoken. Aan haar hoofd hing een stuk papier met daarop geschreven ‘ketter, onwillige, afvallige en afgodaanbidster‘.”
Verbrand onder schandelijke bijnamen
Zij die de heilige was, zij die de missie had volbracht die God haar had toevertrouwd, zij die het uitverkoren volk van het Nieuwe Testament, het Franse volk, had gered, in opdracht van een aartsbisschop Cauchon, zij zou worden verbrand met deze schandelijke bijnamen. Denk je eens in: iemand van ons wordt verbrand met een papiertje op zijn voorhoofd waarop staat geschreven: ‘progressivist’. Het is hetzelfde vergrijp, dezelfde verontwaardiging, hetzelfde bedrog, dezelfde leugen!
Kreet om Sint-Michaël
Een grote menigte omringde het plein. Zeshonderd Engelse soldaten hielden de wacht. Aangekomen op de plaats van executie vroeg ze om een kruis. Een Engelse soldaat brak de schacht van de speer in twee stukken, bond ze samen in de vorm van een kruis en overhandigde het aan haar. In het bezit van het kostbare embleem werd ze aan de paal vastgebonden. Toen riep de jonge vrouw luid om Sint-Michaël. De beul stak de fakkel in het met olie besmeurde hout en het vuur verspreidde zich woedend van beneden naar boven. Zodra de vlammen haar overspoelden, schreeuwde Jeanne met kracht om haar trouw aan haar missie te bevestigen: ‘Ik had het niet mis, de stemmen kwamen uit de hemel!
‘Overwinningen door hekserij’
Het grote probleem – het is zo mooi dat ik aarzel om er commentaar op te geven… – het grote probleem is dat ze zei dat ze die stemmen uit de hemel ontving, en dat het in de naam van die stemmen was, en door de kracht die door die stemmen werd overgebracht, dat ze alle wonderen had verricht die jullie kennen. Aan de andere kant beweerde de rechtbank die haar berechtte – een gemengde kerkelijke en burgerlijke rechtbank, omdat de misdaad waarvan ze werd beschuldigd een religieuze misdaad was – dat ze die wonderbaarlijke overwinningen op de Engelsen had behaald omdat ze een heks was, die een pact had gesloten met de tegenstander, en daarom waren de Engelsen verslagen. Dus de stemmen die ze ontving waren de stemmen van de duivel.
Van wie kwamen de stemmen?
Er was in die tijd zoveel geloof dat het probleem niet was of ze stemmen had ontvangen, omdat dit voor niemand een punt van discussie was… – Vandaag de dag zou dát het probleem zijn. Maar de vraag was of de stemmen uit de hemel of uit de hel kwamen. En ze werd veroordeeld omdat ze stemmen uit de hel zou volgen; omdat het stemmen waren die tegen het koninkrijk van Engeland werkten. Maar zij zei juist dat de stemmen uit de hemel kwamen. Dus werd ze veroordeeld als een ketterse, een leegloopster, etc., omdat ze een heks was, ze werd beschouwd als een tovenares…
Jeanne vraagt om een kruis
Op het moment dat ze op het punt stond te sterven, op het moment dat ze voor God moest verschijnen en nog maar eens moest laten zien dat ze overtuigd was van de heiligheid van haar zaak, wat deed ze toen? Ze vroeg om een kruis – een kruis, omdat de eed die in de aanwezigheid van het kruis werd afgelegd een onvergelijkbaar grotere ernst kreeg – en, een vechter tot het einde, stierf ze vechtend!
‘Blijf vechten!’
Ze stierf niet simpelweg door zich te laten doden, maar ze stierf met een schreeuw die een uitdaging, een protest en een verlengstuk van het Franse verzet was, alsof ze tegen de Fransen wilde zeggen: “Blijf vechten, want de stemmen in wiens naam ik jullie naar de overwinning heb geleid, kwamen uit de hemel. De hemel zal jullie daarom de totale overwinning geven”! En toen, strategisch en intelligent, precies op het juiste moment, maakte ze het ultieme gebaar.
Wachten op het einde
Het is een tragisch moment: ze staat op de brandstapel, het hof kijkt toe, het vuur is nog niet aangestoken, ze is vastgebonden aan een stapel hout die allemaal doordrenkt is met olie zodat het vuur snel brandt. Ze wachtte op het laatste moment, het moment waarop er geen twijfel meer mogelijk was dat ze voor Gods rechterstoel zou verschijnen, het moment waarop het vuur al woedde en zeker zelfs haar vlees zou aantasten. Het vuur kwam van beneden naar boven, dus het vitale deel was nog niet bereikt.
‘Mijn missie is volbracht!’
Op dat moment kreunt ze niet om genade, ze kreunt niet om medelijden. Ze schreeuwt eerst om de heilige Michaël, zeker om de kracht van de heilige Michaël, haar grote beschermer, te vragen om te doen wat ze op het punt stond te doen. En dan, net als onze Heer Jezus Christus die, kort voordat hij stierf met een vocem magnam, ‘riep met een luide stem’, riep ook zij met een luide stem. Een stem die zeker over het hele plein te horen was! En het was haar protest: ‘Weet, vrienden en vijanden, weet mannen van mijn tijd, weet mannen van de toekomst, tot aan het einde van de wereld, weet: de stemmen kwamen uit de Hemel! Mijn missie is volbracht!’
De stemmen kwamen uit de hemel
Deze getuigenis, afgelegd in het uur van de dood, is een heldendaad van de bovenste plank, meer waard dan de triomfantelijke intocht in Reims aan de zijde van de koning die op het punt stond gekroond te worden, de heroïsche triomfantelijke intocht in Orléans, of wat je je maar kunt wensen. En dan was er haar kreet: “Weet dat de stemmen uit de hemel kwamen”, op het moment dat ze geoordeeld werd, voor God moest verschijnen. Het is echt een wonder!
Haar hart werd gespaard
“In een paar minuten was alles voorbij. De as van het vreugdevuur werd in het water van de Seine gespoeld. Zelfs het hart van het meisje, dat door de vlammen gespaard was gebleven, werd in de rivier gegooid.” Een prachtig feit! De vlammen verslonden het lichaam, maar spaarden het hart. Een hart hebben is niet sentimenteel zijn! Een hart hebben is vezels hebben, temperament hebben, een ziel hebben, een liefde voor hoge dingen hebben, een liefde voor de bovennatuurlijke missie die je hebt! En als iemand een hart had, dan was het Jeanne d’Arc wel. Dus, leuk weetje: haar hele lichaam was verbrand, maar haar hart niet. Het was een manier om te zeggen: de stemmen kwamen uit de hemel! Dan kon je zeggen: ik sterf, maar mijn hart waakt; ik sterf, maar mijn hart verkondigt nog steeds: de stemmen kwamen uit de hemel!
De Engelsen vernietigden Jeanne’s hart
De Engelsen voelden het gevaar van het bewaren van dit hart, ze voelden de toewijding van de mensen die zouden komen, ze waren bang voor dit hart, net zoals de Joden bang waren voor het graf van Onze Heer Jezus Christus en diens lijk. Dus sloegen ze het hart kapot en liquideerden het ook. Een hardvochtigheid die zeer kenmerkend is voor de goddelozen en die ons absoluut niet kan verbazen.
Deze tekst is overgenomen van pliniocorreadeoliveira.info en is ontleend aan een conference die prof. Plinio op 29 mei 1972 gegeven heeft.