De voorspelbare draak

Bron afbeelding: CEphoto, Uwe Aranas / Wikimedia Commons

 

Alsof het conflict in Oekraïne nog niet genoeg was, beginnen ook in het Verre Oosten de oorlogstrommels te loeien, met de mogelijke invasie van Taiwan door het regime van Xi Jinping.

We hebben te lang China gevoed

We zijn soms geneigd te vergeten dat China een officieel communistisch land is, dat noch de marxistisch-leninistische ideologie, noch het inherente mondiale imperialistische expansionisme heeft afgezworen. Te lang hebben we China gevoed met ons geld en onze technologie, om er vervolgens achter te komen dat het een bedreiging voor de wereld vormt. Misschien is het tijd om fundamenteel onze relatie met China te heroverwegen, voordat het te laat is. Al in 1937 waarschuwde professor Plinio Corrêa de Oliveira voor de suïcidale koers die het westerse beleid ten aanzien van het gele communisme volgde.

‘We zullen gedwongen worden onze betrekkingen te herzien’

“We zullen gedwongen worden onze betrekkingen te herzien”. Dit is de chantage waar China altijd mee pronkt als iemand zijn beleid in twijfel durft te trekken. Het werd in 2020 ook ondergaan door Donald Trump, die hardnekkig COVID-19 het ‘Chinese virus’ noemde. De uitbundige president van de Verenigde Staten van Amerika, leider van de grootste economische en militaire macht in de geschiedenis, moest zich onderwerpen: weg met het adjectief ‘Chinees’… Kort daarvoor was het de Braziliaanse president Jair Bolsonaro die zijn hoofd had laten zakken, schuldig aan de uitspraak dat het coronavirus uit China kwam.

China legt haar wil op

Hij kon het zich niet veroorloven de Chinese markt te verliezen. Vóór hem, en om dezelfde reden, had de Argentijnse president Alberto Fernández een onderzoek naar geheime overeenkomsten met China, ondertekend door de vorige regering, moeten blokkeren. En laten we het maar niet hebben over onze verstrooide Europese machthebbers, die maar al te graag buigen voor de opleggingen van Peking, zoals de Franse president Emmanuel Macron onlangs deed. Met een onwerkelijk arrogante economische suprematie wil China zijn wil opleggen.

Slaafse onderwerping aan dictatoriale regering

Een van de grote raadsels van onze tijd – een waar mysterie van ongerechtigheid – is hoe het Westen, dat prat gaat op zijn democratische en liberale karakter, zich zo slaafs kan onderwerpen aan een dictatoriale regering die wordt gedomineerd door een communistische partij. En hoe de tycoons van industrie en financiën, die er prat op gingen de rijkste beschaving in de geschiedenis te hebben geschapen, vervolgens toestonden dat die rijkdom – samen met de daaruit voortvloeiende macht – in handen kwam van een vijandige mogendheid. Om meer geld te verdienen heeft het Westen – bewust en vrijwillig – zijn hoofd in de guillotine gestoken. Is het nu een wonder dat de beul aan de hendel trekt?

Lees ook: Nederlandse expert: na Mao werd China alleen maar socialistischer

Een profetische stem

Toch was deze situatie volkomen voorspelbaar en dus vermijdbaar. Ze is het gevolg van het blinde en suïcidale beleid van het Westen ten aanzien van het Chinese communisme, waartegen Plinio Corrêa de Oliveira al in de jaren dertig zijn stem verheft. Al in 1937 stelde de katholieke leider aan de kaak hoe de VS samen met de Sovjets de Chinese communisten oneigenlijk bewapenden: “Het State Department maakt bekend dat de vergunningen voor de uitvoer van wapens en oorlogsmateriaal naar China in november in totaal 1.702.970 dollar bedroegen. Ook voor de USSR bereikten de uitvoervergunningen voor oorlogsmateriaal een bedrag van 805.612 dollar. (…) Wij begrijpen niet hoe de VS wapens verkoopt aan communisten, de gevaarlijkste en afschuwelijkste vijand van de beschaving”.

Communisme en islam

In 1943, toen de nederlaag van het nazisme nog slechts een kwestie van tijd was, wees hij op de toekomstige vijanden: het communisme en de islam. Zijn profetische blik ging echter verder: “Het moslimgevaar is immens en het Westen lijkt het niet te beseffen, zoals het ook de ogen lijkt te sluiten voor het gele heidendom”. In de naoorlogse periode bleef het Westen dit gevaar negeren en liet het communisme de controle over China overnemen.

Steun Sovjet-Unie voor communisten

Twee facties vochten om dat uitgestrekte gebied: de nationalistisch georiënteerde Kuomintang, geleid door Tsjang Kai-Sjek, en de Communistische Partij van China, geleid door Mao Zedong. Deze laatste werd gesteund door de Sovjet-Unie. In 1945 hekelde Plinio Corrêa de Oliveira de inmenging van de USSR in China: “Als er nog enige twijfel bestond over de onoprechtheid van de Sovjet-Unie, volstaat het te zien wat er in China gebeurt.

Tsjang Kai-Sjek

CCP als speelbal van Sovjet-imperialisme

“Ten koste van alles wat het beloofd heeft, heeft Rusland de burgeroorlog in China opnieuw doen oplaaien, ondanks het feit dat het zich in het met Tsjang Kai-Sjek ondertekende vredesverdrag anders had verplicht. (…) Wij moeten de internationale ernst van deze agressie benadrukken. (…) Deze houding van communistisch Rusland is een nieuwe schok voor de pacificatie van de wereld. Wij kunnen niet nalaten op te merken hoezeer de Chinese Communistische Partij een speelbal is van het Russische imperialisme, dat haar met de meest openlijke brutaliteit gebruikt om haar internationale doelen te bereiken.”

VS koos andere aanpak

Volgens Plinio Corrêa de Oliveira zou het enige consequente beleid zijn geweest de communisten te verslaan, zonder mitsen en maren. Om de Sovjet-Unie niet te ergeren kozen de VS echter voor een andere aanpak, die later rampzalig zou blijken: “Het Amerikaanse beleid in China is erop gericht de eenwording te forceren door middel van een democratische coalitieregering tussen de Kuomintang en de communisten. Maar er kan nooit een echte coalitie zijn tussen de Kuomintang en de communisten. Het doel van de communisten is niet om van China een verenigde democratische natie te maken, maar om er een provincie van te maken onder het juk van het communistische totalitarisme. Het is daarom noodzakelijk Chiang te helpen de soevereiniteit van de centrale regering over geheel China uit te breiden, hetgeen alleen mogelijk is door de soevereiniteit van de communistische rebellenregering te vernietigen en haar attributen van onafhankelijke macht, leger, politie, politiek bestuur, financieel systeem te liquideren”. Met de steun van de Sovjets, die ook Mantsjoerije bezetten, wierp Mao Zedong in 1949 uiteindelijk Tsjang Kai-Sjek omver en vestigde hij de Volksrepubliek China, waarmee de uitbreiding naar Tibet en Zuidoost-Azië begon.

Lees ook: Waarom Marion Koopmans de schuld aan vleermuizen gaf, en niet aan China

Voorstel totale oorlog tegen communisme afgewezen

Ondertussen liet het Westen met een ontstellende roekeloosheid Noord-Korea in communistische handen vallen, een zet die catastrofale gevolgen had. Medio juni 1950 vielen de communisten, gesteund door China en de USSR, het zuiden binnen, waarmee de Koreaanse oorlog begon. Na een moment van verbijstering besefte generaal Douglas McArthur, bevelhebber van de geallieerde strijdkrachten, dat de oorlog zich niet in Pyongyang afspeelde, maar in Peking en Moskou, en stelde hij een totale oorlog tegen de communisten voor, die ook het bombarderen van communistische bases in China inhield. Hij werd op staande voet ontslagen door president Harry Truman, die in plaats daarvan koos voor overgave en een compromis.

Opsomming fouten van Roosevelt in WOII

In een lang artikel, gepubliceerd in januari 1951, somde Plinio Corrêa de Oliveira “Roosevelts fouten in de Tweede Wereldoorlog” op, waaronder: “Geconfronteerd met het communistische expansionisme heeft het Amerikaans buitenlandministerie, in plaats van zich er krachtig tegen te verzetten, het indirect begunstigd door zijn onderdanige houding. (…) In Azië was het nog erger. President Truman besloot het beleid van vertrouwen in het Chinese communisme voort te zetten, zoals zijn voorganger had gedaan. (…) Met een dergelijke toegeving was het lot van het Verre Oosten bezegeld.”

Schijnvertoning USSR en China, Westen op verkeerde been

In de jaren zestig begonnen de USSR en China een schijnvertoning, waarbij ze een breuk simuleerden om het Westen op een dwaalspoor te brengen. Plinio Corrêa de Oliveira geloofde nooit in zo’n manoeuvre. Hij schreef in 1963: “Het is slechts een val, die uiteindelijk de westerse mens zal opslokken, dom en lachend, oppervlakkig, opgewonden en zwak, die leeft in de wereld van de schijn. (…) De communisten zullen zeer dankbaar zijn voor deze buitengewone roekeloosheid van de westerlingen”. En in 1967: “De scheiding tussen de “Russische lijn” en de “Chinese lijn” is niets anders dan bluf”. Doof voor deze vermaningen zette het Westen zijn blinde en suïcidale beleid voort om China te bevoordelen in een anti-Sovjet sleutel.

Nixon en Kissinger naar China

Van de ene tegenslag naar de andere kwam het tot de grote wending: de reis van president Richard Nixon naar China in februari 1972, waaraan de Braziliaanse katholieke denker een historisch belang toekende. Het voorwendsel was het verkrijgen van een machtspositie in China, zodat hij tegenwicht kon bieden aan de Sovjet-Unie. Plinio Corrêa de Oliveira daarentegen beschouwde het als het begin van de definitieve doorbraak. Nixon zelf noemde zijn reis “de week die de wereld veranderde”.

Toen hij het nieuws over de reis vernam, hield de Braziliaanse katholieke leider op 17 juli 1971 een conferentie waarin hij de draagwijdte ervan analyseerde en, met een verrassende vooruitziende blik, de gevolgen ervan voorspelde:

• Deze reis zal de perceptie van de westerse publieke opinie over het communistische China aanzienlijk veranderen en het land een vriendelijker profiel geven: “Ideologische barrières tegen het Chinese communisme zullen wegvallen”;
• China zal worden toegelaten tot de Verenigde Naties, waarbij Taiwan wordt verdrongen, en vervolgens worden benoemd tot permanent lid van de Veiligheidsraad, waarmee het de rol van wereldmacht op zich neemt;

• “De Vietnam-oorlog wordt geliquideerd, in een geest van overgave en verraad door de Verenigde Staten. Met de reis van Nixon naar China heeft de VS een enorme vernedering aanvaard, die ook wijst op een overgave in Vietnam. Naar mijn mening zal de oorlog eindigen met de onvoorwaardelijke overgave van de Verenigde Staten”;
• “De anticommunistische mogendheden in het Verre Oosten zullen aan hun lot worden overgelaten (…) Nixon lijkt van plan het anticommunistische systeem in het Verre Oosten onverbiddelijk te ontmantelen. (…) Dit zal de landen in het gebied dwingen zich op Peking te verlaten in plaats van op Washington”;
• “Hong Kong zal in doodsnood raken. Ik denk dat Groot-Brittannië binnenkort de betrekkingen met Peking zal heropenen en Hongkong zal overdragen aan de Chinezen”.
• Uiteindelijk vroeg Plinio Corrêa de Oliveira: “Wie kan zeggen dat de Chinese expansie niet zal doorgaan? Zijn overtuiging was duidelijk dat de gele expansie, eenmaal begonnen, niet zou stoppen. Vooral omdat de VS er geen politieke of militaire voorwaarden aan hadden gesteld.

Lees ook: Wordt Nederland eindelijk wakker voor de Chinese dreiging?

Enkel China profiteert van Sjanghai overeenkomst

Na de reis van president Nixon ondertekenden de VS de Verklaring van Shanghai met China, over samenwerking tussen beide landen. Plinio Corrêa de Oliveira wijdde een hele conferentie aan de overeenkomst, aan het slot waarvan hij opmerkte: “Gezien de liberale naïviteit van de Amerikanen en de communistische sluwheid van de Chinezen zal de overeenkomst voor de communisten zeer gunstig uitpakken. Zij zullen elke gelegenheid aangrijpen om vooruit te komen. Van nu af aan zullen de betrekkingen tussen China en het Westen op deze basis worden gevoerd: de Chinezen zullen ervan profiteren, de Westerlingen niet”.

Akkoord is grootste politieke ramp

De Braziliaanse leider beschouwde het akkoord van Sjanghai als de ergste politieke ramp van de 20e eeuw : “Jalta was een grotere ramp dan München. Het was München vermenigvuldigd met München. Het Sjanghai-akkoord is Jalta vermenigvuldigd met Jalta! Waar brengt het ons? Ik weet het niet. Maar één ding is zeker: het Westen heeft deze oorlog al verloren”. Gezegd moet worden dat dit de lijn was van de Amerikaanse regering, en meer concreet van de minister van Buitenlandse Zaken. In het publiek waren er echter consequente reacties, waaraan Plinio Corrêa de Oliveira enkele bijeenkomsten en krantenartikelen wijdde.

Lees ook: 8 feiten over Rusland en de oorlog in Oekraïne

Deng Xiaoping

Na de dood van Mao Zedong in 1976 kwam Deng Xiaoping aan de macht, die de aanzet gaf tot de zogenaamde “Lente van Peking”, de eerste schuchtere openstelling van het Chinese systeem voor het kapitalisme, zonder ooit de communistische ideologie af te zweren. Dit alles in de geest van de Overeenkomst van Sjanghai. Het Westen begon toen in China te investeren. Plinio Corrêa de Oliveira waarschuwde dat de stroom westerse hulp China de middelen zou verschaffen om zijn expansionistische doelstellingen na te streven:

Communisme alleen te ontwikkelen door hulp kapitalisten

“Kan China ernaar streven de regio te controleren, alleen maar uit te breiden? Het ontbreekt China niet aan territoriale uitbreiding, een overvloedige bevolking en een honger naar verovering. Voor een dergelijke grote onderneming heeft het echter een aanzienlijk industrieel en militair potentieel nodig, dat het communisme het niet heeft gegeven. Communistisch China zal zich alleen kunnen ontwikkelen en de status van imperialistische grootmacht bereiken met de hulp van de kapitalistische naties”. Ik laat de zeer zware verantwoordelijkheid van de Ostpolitik van het Vaticaan tegenover het communistische China, die hand in hand ging met die van de Verenigde Staten en die juist onder het pontificaat van Franciscus alarmerende uitwassen heeft bereikt, buiten beschouwing. Het opent horizonten die zo relevant zijn dat ze een aparte behandeling verdienen.

Een project van keizerlijke overheersing

Plinio Corrêa de Oliveira stierf in 1995, en heeft dus de volledige vervulling van zijn voorspellingen niet meegemaakt. Vandaag kunnen we met spijt zeggen: alles wat hij voorspelde is helaas op de slechtst mogelijke manier uitgekomen. In 1980 was het inkomen per hoofd van de bevolking in China lager dan dat van de armste Afrikaanse landen. Tegenwoordig produceert China 50% van alle industriële goederen ter wereld. Dit alles, het moet nogmaals gezegd worden, met geld en know-how uit het Westen, ten onrechte overgebracht naar China volgens de logica – of liever gezegd het gebrek aan logica – van ongebreideld kapitalisme en globalisering. Terwijl het Westen China overlaadde met geld en technologie, volgden de Chinezen nauwgezet wat een Westerse analist een “Bismarckiaans beleid” noemde, d.w.z. een welomlijnd project van imperiale overheersing.

Amerikaanse goede bedoelingen blijken valkuil

Dit project is goed onderzocht door Michael Pillary, een van de belangrijkste Amerikaanse deskundigen op het gebied van China, in zijn boek The Hundred-Year Marathon. Chinas Secret Strategy to Replace the U.S. as the World Superpower. Hij laat zien hoe het Amerikaanse beleid om China te overspoelen met geld en technologie, zelfs militaire technologie, in de naïeve hoop dat het een betrouwbare partner zou worden, een boemerang is gebleken: al die tijd hebben de Chinezen het spel gespeeld met tweede bedoelingen, waarbij ze gebruik maakten van de westerse naïviteit om een machtspositie te verwerven, die ze nu beginnen te hanteren als een wapen van wereldheerschappij.

Zorgwekkende voorspelling als koers zo blijft

Een ander interessant boek is When China Rules the World: The End of the Western World and the Birth of a New Global Order van de Britse journalist Martin Jacques. Op basis van marktstudies, geopolitieke projecties en historische analyses laat Jacques zien hoe China – als de huidige trend doorzet – in de 21e eeuw de hegemoniale macht zal zijn, waarbij de Verenigde Staten worden gedegradeerd en een “nieuwe moderniteit” wordt ingevoerd die verschilt van de huidige. China is volgens Jacques geen “natiestaat”, maar een “beschavingsstaat” met een imperiale roeping, die gewend is onbetwiste macht uit te oefenen.

Lees ook: Vladimir Poetin vertegenwoordigt niet de anti-Davos Partij

China heroverwegen

De recente oorlogsdreigingen van Peking kunnen een spelbreker zijn. Geconfronteerd met het gebrul van een draak die het Westen eindelijk bang begint te maken, beginnen veel mensen zich af te vragen of we een verkeerde weg zijn ingeslagen. Misschien vertelt God ons iets met deze situatie. Misschien is de tijd gekomen om fundamenteel onze strategie tegenover communistisch China te herzien. Morgen is het te laat. We zouden bijvoorbeeld het Europese beleid om elektrische auto’s verplicht te stellen kunnen heroverwegen, wetende dat China de wereldmarkt voor batterijen beheerst. We zouden de repatriëring van industrieën die naar China zijn verhuisd kunnen aanmoedigen. We zouden oneerlijke concurrentie kunnen vermijden door China dezelfde arbeidsvoorwaarden op te leggen als wij. We kunnen manieren bedenken om de Chinese penetratie in Latijns-Amerika en Afrika tegen te gaan. We kunnen, we kunnen, we kunnen.

Moed benodigd voor heroverweging

Maar daarvoor is moed nodig. Een moed die niet zal komen van onze natuurlijke krachten, zij het politiek, economisch of cultureel. Hier hebben we de tussenkomst van goddelijke genade op zielen nodig. Ik vraag me af: is het, geconfronteerd met de mogelijkheid van een wereldwijde slachting, niet tijd om de Hemel aan te roepen: Vergeef! Vergeef! Vergeef! Ik weet zeker dat de Hemel ons zal antwoorden: Boete! Boete! Boete! Bekering! Bekering! Bekering! En te midden van het lawaai van de ontketende elementen zal een stem, zoet als een honingraat, zeggen: “Vertrouw, mijn kinderen! Eindelijk zal mijn Onbevlekt Hart zegevieren!”.

(*) Bijgewerkte versie van het artikel “Rethinking China”, gepubliceerd in het tijdschrift Tradition Family Property, mei 2020.

Dit artikel is een vertaling en verscheen eerder op atfp.it